Επαναδημοσίευση (για να τα ξαναθυμηθούμε)

Κυριακή, 04 Ιανουαρίου 2009

This is our land, so get the fuck out of it!

(graffity by Banksy)

«Η γη τελειώνει για μας,

μας σπρώχνει στο τελευταίο μονοπάτι

και θρυμματίζουμε τα μέλη μας

για να χωρέσουμε σε αυτό.

Πού θα πάμε μετά τα τελευταία σύνορα;

Πού θα πετάξουν τα πουλιά

μετά τον τελευταίο ουρανό;»

Μαχμούντ Νταργουίς, Παλαιστίνιος ποιητής

Ό,τι κι αν διαβάσω για το παλαιστινιακό, δεν καταλαβαίνω μία. Χρόνια ολόκληρα τώρα. Από τότε που πήγαινα Δημοτικό και μάθαινα στα Θρησκευτικά πως ο Μωυσής οραματίστηκε τον Θεό να τον διατάζει να οδηγήσει τους Εβραίους προς σωτηρία στη Χαναάν. «Και τους Χαναναίους τι θα τους κάνανε, κυρία;» ρωτούσα απορημένη. Απάντηση δεν πήρα ποτέ.

Το πολιτικό κίνημα «σιωνισμός» δημιουργήθηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα από τον επιφανή Βιεννέζο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτσλ (1860-1904), ως απάντηση στην αντισημιτική έξαρση που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη και κορυφώθηκε με αφορμή την υπόθεση Ντρέιφους. Στόχος του κινήματος ήταν η δημιουργία ενός κράτους για τους Εβραίους, τους οποίους προσδιόριζε ως Έθνος.

Οι πρώτες περιοχές που συζητήθηκαν για την ίδρυση αυτού του κράτους ήταν η Σιβηρία, η Αργεντινή και η Ουγκάντα. Τελικά κατέληξαν στην Παλαιστίνη, αφού εκεί βρίσκονταν τα ιερά, πάτρια εδάφη. Επίσης, η Παλαιστίνη ήταν μια περιοχή χωρίς λαό (σ.σ. δηλαδή ό,τι έπρεπε) για ένα λαό χωρίς γη. Και τέλος, ένα εβραϊκό κράτος ανάμεσα στους Άραβες θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως προμαχώνας της Ευρώπης απέναντι στην Ασία, μια προωθημένη προφυλακή του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα.

Οι διώξεις των Εβραίων στην Ευρώπη το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα ενίσχυσαν το κίνημα του σιωνισμού και τη δεκαετία του ’30 ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων μετανάστευσε στην Παλαιστίνη, αγνοώντας προφανώς τους ντόπιους πληθυσμούς.

Η δικαίωση του κινήματος, όμως, ήρθε το 1947. Μέχρι τότε οι Εβραίοι κατείχαν το 6% της συνολικής γης και αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού. Παρόλα αυτά ο ΟΗΕ υιοθέτησε απόφαση για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, με το 55% της γης να παραχωρείται στο Ισραήλ.

Την επόμενη χρονιά ξέσπασε ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να εκδιωχθούν από την πατρίδα τους 727.000 Παλαιστίνιοι, να διχοτομηθεί η Ιερουσαλήμ σε Ισραηλινή και Ιορδανική και να κυριαρχήσει η Αίγυπτος πάνω στη Λωρίδα της Γάζας.

Από τότε το Ισραήλ, με πολέμους, εποικισμούς και διεθνείς συμφωνίες, έχει καταφέρει να ελέγχει πάνω από το 75% της Παλαιστινιακής γης και το 80% των πηγών νερού της Δυτική Όχθης. Τα 2/3 των Παλαιστινίων είναι πια πρόσφυγες χωρίς δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα τους. Κι όσοι ζουν ακόμα εκεί φυλακίζονται από ένα τεράστιο τείχος.

Συνεχίζω, λοιπόν, να μην καταλαβαίνω μία. Μερικά πράγματα φαίνεται πως είναι πολύ πολύπλοκα για το προφανώς ανεπαρκές, ξανθό μυαλό μου. Πού θα μπορούσανε να πάνε μετά τα τελευταία σύνορα;

(Τα στοιχεία που παραθέτω είναι από την Βικιπαίδεια, τον Πολίτη, το intifada.gr και το ποίημα από τον Ριζοσπάστη.)