Επέστρεφε! (προστακτική)

Και να που γύρισα (έστω κι αργά). Από τη μαγευτική Θεσσαλία (αλλά ο θεός αγαπάει ΚΑΙ τον νοικοκύρη. Άντε, με το καλό, του χρόνου να γυρίσω από θερμότερα κλίματα).

Όχι ότι ήταν κι άσχημα. Κάθε άλλο. Όμορφα ήταν: αυτό το πράσινο το ατέλειωτο μέχρι όπου φτάνει το μάτι, με κίτρινα ανθάκια και μωβ δέντρα πασχαλιάς, εύκολοι δρόμοι, χωρίς στροφές και προβληματισμούς, το Παυσίλυπον στην Καρδίτσα, φυσικά (πόσο τους ζηλεύω τους Καρδιτσιώτες, για αυτό το πάρκο και τις εικόνες των γιαγιάδων τους πάνω στα ποδήλατα), τη λίμνη στο Σμόκοβο, τα έξι γκολ που έφαγα από τον γιο μου και μια φοβερή σκηνή στον Επιτάφιο που δυστυχώς δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αλλά καταδεικνύει ξεκάθαρα πόσο μακριά είναι αυτό το παιδί μου από τα χριστιανικά διάφορα.

Κι εδώ που γύρισα καλά είναι. Τι κάνω; Δουλεύω αρκετά, βγαίνω ομοίως, ένα βράδυ κοιμήθηκα από τις 19.30, ένα άλλο είδα δυο ωραία live (στο Cabaret Voltaire τους Κολεκτίβα και, καπάκι, στο KooKoo τον Μπαλάφα - τελειώνουν αυτό το Σάββατο και τα δύο, οπότε σπεύσατε!), ήπια πολλούς ωραίους καφέδες σε διάφορες ηλιόλουστες γειτονιές – δραστηριότητα που συνιστώ ανεπιφύλακτα τέτοια εποχή, το Σάββατο μαζευτήκαμε με τις κολλητές μου στο σπίτι μου και τα πίναμε ως το πρωί (με διαλόγους απείρου κάλλους, τύπου: - Αν είναι Κριός με ωροσκόπο Τοξότη τι γίνεται; - Στον άντρα, αγάπη μου, δεν παίζει ρόλο ο ωροσκόπος, αλλά η μάνα του!), γενικά δεν έγραψα τίποτα αλλά έκανα γονιμες κι εποικοδομητικές συζητήσεις και διάβασα πολύ (περισσότερα περί συζητήσεων και βιβλιοπρόταση στα επόμενα τεύχη).

Το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει, προφανώς, καμιά σημασία, αλλά να, ήθελα να πειστώ κι εγώ πως γύρισα (ναι, καλά!).

Και άσχετο: Ρε παιδιά, πάλι τον Μαζιώτη πιάσανε; Ή, όπως θα ‘λεγε και η Wilma, ζει ο Μαζιώτης;;;