Από το πλούσιο στοκ μας ΙΙΙ

Έχω ένα συρτάρι γεμάτο ιστορίες. Κομμάτια χαρτί, πραγματικά κιτρινισμένο, με τυπωμένα λόγια που δε μου θυμίζουν τίποτα. Χωρίς ημερομηνίες και διακριτικά. Κάθε τόσο το ανοίγω, ανασύρω σοφίες και προβλέπω το μέλλον μου. Καλύτερο απ' το φλυτζάνι. Άσε που δεν πίνω ελληνικό.

Μου το ξανάφερε σήμερα, μετά από καιρό, ένας ήρωας που αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας τις περιπέτειές και τις νίκες του. Και ξέρει να το κάνει καλά. Όλα για τα παιδιά.

Βούτηξα, λοιπόν, το χέρι μου στο συρτάρι και τράβηξα ένα χαρτί με δυο τετράστιχα. Νομίζω πως ήταν γραμμένα ξεχωριστά. Αλλά θα μπορούσαν να είναι και μαζί.

Μ' αρέσει αυτός ο ρυθμός τους.



1.
Εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει

και στο φλυτζάνι του καφέ μαντεύεις τον καιρό,

για πες μου, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι

ή μήπως πρέπει άλλονα και γρήγορα να βρω;



2.
Νεκρό μου μοιάζει το χαρτί κι ας κάνω ό,τι μπορώ

να ζωντανέψω, να σκεφτώ για σένα μια ιστορία.

Μα κάθε ώρα που περνά με ζώνουν τα θηρία:

μήπως, μωρό μου, έχω ξεχάσει πια να τραγουδώ.