"...Μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω..."

Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω

(Αυτό το ποστ δεν υπάρχει. Έχω τόσα να σας πω που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Εξού κι αποδεικνύεται ό,τι του φανεί του τρελοστεφανή. Μόνο πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε, πατήστε το play).

Θέμα 1ο.

Όπως ήδη ξέρετε οι περισσότεροι, ξεπέρασα μ’ επιτυχία τον ύφαλο κι αυτών των γενεθλίων. Επέζησα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πέρασα κι ένα υπέροχο ΠΣΚ!

Την Παρασκευή είχα κανονίσει να βγάλω το Πρόσωπο ρομαντικό ραντεβού μεσήλικων μικροαστών. Πρώτα θέατρο σε «μικρή», «ψαγμένη» παράσταση και μετά για γκουρμέ φαγητό υπό το φως των κεριών σε live jazz restaurant. Γουάου;

Έτσι είπαμε κι εμείς και τελικά προτιμήσαμε το κλασσικό μας καφενείο στου Ψυρρή για ρακές (δεν παραθέτω άλλες λεπτομέρειες γιατί έχει όλες κι όλες δώδεκα καρέκλες) και μετά (μισομεθυσμένοι) καταλήξαμε στην «Αυλαία» στον Βοτανικό όπου είδαμε τους Χαϊνηδες.

Κι αυτό είναι που πρέπει να κρατήσετε από όλες τις παραπάνω άχρηστες πληροφορίες. Αν δεν τους έχετε δει να πάτε να τους δείτε. Είναι η καλύτερη ελληνική μπάντα που έχω παρακολουθήσει live. Μιλάμε για απίστευτη ενέργεια! Τσιγγάνικες, βαλκανικές μουσικές με δυνατά τύμπανα και πνευστά και μερικοί απ’ τους καλύτερους στίχους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια!

Οκ, τους ήξερα τους Χαϊνηδες, τους άκουγα στο ράδιο και τα σιντί, αλλά ζωντανοί είναι πραγματικά μοναδικοί. Έτσι σου ‘ρχεται, δηλαδή, να τσακώσεις τους διπλανούς και να βγείτε στο δρόμο ν’ αρχίσετε την επανάσταση. Την όποια, δεν έχει να κάνει.
Δείτε τους. Θα με θυμηθείτε! (Για του λόγου το αληθές, τα βιντεάκια που παραθέτω)

Είχα μια αγάπη μια φορά


Θέμα 2ο.
Όταν ο ΣΚΑΙ έκανε τον μαραθώνιο για τους σεισμόπληκτους (και όχι μόνο) της Αϊτής, τον ίδιο καιρό που κυβέρνηση και ΜΜΕ κλαίγανε με μαύρο δάκρυ για τα αδιόρθωτα χάλια της ελληνικής οικονομίας, έλεγα στο Πρόσωπο μεταξύ σοβαρού κι αστείου: «Να, βρε, γιατί δεν κάνουν ένα μαραθώνιο υπέρ ελληνικού κράτους, βωμών και εστιών, να μαζέψουν το ρημαδοχρέος, να το ξοφλήσουμε, να μην έχουνε να μας πρήζουν;».

Βάζω την προηγούμενη εβδομάδα ένα πρωί το ραδιόφωνο να μάθω καμιά είδηση και τι ακούω τον Πορτοσάλτε να λέει; Ότι ο ΣΚΑΙ σκέφτεται να οργανώσει μαραθώνιο για το ελληνικό χρέος! Η ιδέα ήταν ακόμα ιδέα και ζητούσαν από τους ακροατές τη γνώμη τους: να το κάνουν ή όχι, κι αν ναι, με τι ποσό να κληθεί να συνεισφέρει ο καθένας;

Είμαι πολύ μπροστά, λέμε!
(Τελικά δεν ξέρω τι έγινε, θα οργανωθεί ο μαραθώνιος ή όχι; Εύχομαι να οργανωθεί, έχει να πέσει πολύ γέλιο!).


Θέμα 3ο.
Η φίλη μου η Σ. είναι νηπιαγωγός διορισμένη στα Φιλιατρά.

Τις προάλλες, ένα πρωί, κοιτάζει την απέναντι μονοκατοικία, όπου ζει μια γιαγιά, και καταλαβαίνει πως έχουν μπει κλέφτες. Πόρτες, παράθυρα παραβιασμένα κλπ. Βγαίνει στο μπαλκόνι της, φωνάζει τη γιαγιά, ξαναφωνάζει, καμία απάντηση. Ανήσυχη και τρομαγμένη, τηλεφωνεί στην αστυνομία.

Πραγματικά, έρχονται οι αστυνομικοί, διαπιστώνουν πως το σπίτι έχει παραβιαστεί αλλά η γιαγιά, για καλή της τύχη έλειπε, και ρωτάνε τη Σ. μήπως είχε παρατηρήσει κάτι που της φάνηκε πως έχει σχέση με τη διάρρηξη. Η Σ. θυμάται πως το προηγούμενο απόγευμα είχε δει δυο άγνωστους άντρες να κάθονται για αρκετή ώρα δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς και να το κοιτάζουν Μάλιστα, κάπνιζαν.

«Να εδώ στεκόντουσαν» τους λέει. «Ορίστε, υπάρχουν ακόμα οι γόπες τους!» τους δείχνει, περιχαρής που μπόρεσε να βοηθήσει στη συλλογή στοιχείων.

«Συγνώμη, κοπελιά, αλλά πού νομίζεις πως βρίσκεσαι; Στο CSI Las Vegas; Εδώ είναι Φιλιατρά, ούτε αποτυπώματα δεν μπορούμε να πάρουμε!».

‘Ωρες-ώρες κι αυτοί οι δύσμοιροι, είναι να τους λυπάσαι!

(Η – αληθινή - ιστορία αφιερωμένη στον Apos, που με θυμήθηκε Σαββατιάτικα και τη Wilma, που ήταν μαζί μου όταν με θυμήθηκε ο Apos και πίναμε Cosmopolitan και Βreakfast at Manhattan. Και οι δύο αγαπημένοι μου φανατικοί οπαδοί του CSI Las Vegas και μόνο).

Κι ένα ακόμα τραγούδι για τις υπέροχες φιλενάδες μου και όλη την ατμόσφαιρα του Σαββάτου.

Φιλιά!!!!

That's amore