Δυο από μας

Άναψα μια υπέροχη φωτιά στο τζάκι.

Η ανάρτηση θα μπορούσε να ολοκληρώνεται εδώ. Άναψα μια υπέροχη φωτιά στο τζάκι. Είμαι τρομερά περήφανη γι αυτό! Δεν έχω ξανανάψει!

Μετά την παράτησα να καίει, άνοιξα μια μπύρα κι έκατσα να γράψω μια ιστορία. Την έγραψα και σας την παραδίδω.

Α, επίσης, έχω φτιάξει και Μικροαστές! Κι όμως! Από την περασμένη Παρασκευή! Στο λόγο της τιμής μου (ε;)! Και – υιού θέλοντος – θα συνεχίσουν κανονικά τον 3^ο κύκλο τους άπαξ εβδομαδιαίως.

Δυο από μας

Αυτό που της άρεσε περισσότερο απ’ όλα, ήταν η στιγμή που ξάπλωνε πλάι του κι έπιανε το βιβλίο της να διαβάσει. Εκείνος έκλεινε τα μάτια κι έκανε πως κοιμάται. Ώσπου κοιμόταν στ’ αλήθεια. Κι έμοιαζε τόσο απροστάτευτος στο χαμηλό φως του πορτατίφ! Τόσο όσο ήταν και πραγματικά στη ζωή του. Ένας άντρας απροστάτευτος, σχεδόν σαν παιδί.

Εκείνη ήταν ο δυνατός πυλώνας της σχέσης. Από την πρώτη μέρα, το πρώτο λεπτό. Εκείνος πήγαινε κι ερχόταν στη δουλειά και τις άλλες δραστηριότητές του κι εκείνη έπαιρνε όλες τις αποφάσεις για όλα. Τι θα φάνε, τι θα πιούνε, πού θα πάνε, ποιους θα δούνε. Για το σπίτι, το γάμο, τη ζωή τους.

Στην υπόλοιπη καθημερινότητά της, όχι. Απλή υπάλληλος, καλή κόρη, πιστή φίλη κλπ. Ένα χρυσό παιδί, που δε χάλαγε χατίρια και δεν ανακατευόταν σε αποφάσεις. Αλλά στο σπίτι αρχηγός.

Εκείνος, αντίθετα. Δραστήριος και φιλόδοξος έξω, κοτούλα μέσα. Δεν τολμούσε να της αντιπαρατεθεί. Σαν να στράγγιζε όλη του η μαγκιά ακριβώς στο κατώφλι. Εκεί που άνθιζε η δική της.

Μέσα στο σπίτι αυτά. Έξω, ωραίοι, μοντέρνοι, άνετοι. Το ζευγάρι που οι πάντες έφερναν ως υπόδειγμα άψογης συνεργασίας. Συνεννοούνταν με μια ματιά. Επικοινωνούσαν με ένα ανεπαίσθητο νεύμα. Δε διαφωνούσαν ποτέ. Γελούσαν συχνά, χόρευαν πάντα πρώτοι – η καλύτερη παρέα για κάθε στιγμή.

Ο γόης και η καλοβαλμένη. Τον κοίταζε με λατρεία και της φερόταν ιπποτικά. Φυσικά, είχε ερωμένη. Ερωμένες. Μία μόνιμη και διάφορες περιστασιακές. Εκείνη το ήξερε. Στην πραγματικότητα το δρομολογούσε. Ο άντρας που δεν έχει ερωμένη είναι μέρα-νύχτα ανάμεσα στα φουστάνια σου. Ώσπου σπάνε τα νεύρα του και τα δικά σου - μότο ζωής. Που επαναλάμβανε μέσα της και σχεδόν χαμογελούσε.

Εκείνος το ‘ξερε πως το ξέρει. Ο άντρας που δεν έχει ερωμένη είναι ευνουχισμένος. Πρέπει να της δείχνεις διαρκώς πως έχεις κι άλλες εναλλακτικές λύσεις για να μη σε θεωρεί δεδομένο – μότο ζωής. Που επαναλάμβανε μέσα του και φούσκωνε από τεστοστερόνη.

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες τους κι έφταναν τα βράδια. Η στιγμή που του άρεσε πιο πολύ. Όταν, καθαρή πια και μυρωδάτη, ξάπλωνε δίπλα του να διαβάσει το βιβλίο της. Εκείνος έκανε πως κοιμόταν. Σαν παιδί. Κι όταν εκείνη έσβηνε το χαμηλό φως του πορτατίφ, έσπρωχνε προς το μέρος του το κορμί της, να ‘ρθει το πίσω μέρος το μηρών να κολλήσει στα γόνατά του. Και περίμενε. Τότε αυτός, τάχα αναδευόμενος στον ύπνο του, άπλωνε τη δυνατή παλάμη και την άρπαζε απ’ τον αυχένα. Κι έπειτα, έμπλεκε τα δάχτυλά του εκεί που ριζώνουν τα μαλλιά και της τα τράβαγε μέχρι να τη νιώσει να βογκάει.

Τότε χαλάρωνε ελαφρά τη λαβή κι έτσι κοιμόντουσαν αγαπημένοι ως το πρωί.

Καληνύχτα σας.