Η κατακερματισμένη συνείδηση

Σκέφτομαι χίλια πράγματα γι αυτές τις εκλογές. Τα συζητάω κι όλας. Με στιγμές συντροφικών συμφωνιών κι άλλες γόνιμων, πραγματικά, αντιπαραθέσεων.

Αλλά είμαι μια συνηθισμένη μικροαστή. Μαθημένη στη βολή μου, τη στρωμένη ζωή και τις ευκολίες μου. Δεν μπορώ εύκολα να ταχθώ ψυχή τε και σώματι υπέρ μιας μεγάλης ιδέας, ούτε να αντιπαλέψω λυσσαλέα μια έστω κατάπτυστη άλλη. Δεν έχω τον τρόπο, τη μεθοδολογία, την εμπειρία και τα περιθώρια. Και στο φινάλε ξεχνιέμαι.

Το καλοκαίρι στις ευρωεκλογές διάβαζα σε όλους σας ένα σωρό συζητήσεις. Είχαμε να πούμε πολλά, με κυρίαρχο αυτό το «παιδιά, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε». Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Όλοι θα πάμε να ψηφίσουμε. Πώς, όμως, μερικές φορές αισθάνεσαι πως έχουν ειπωθεί όλα και δεν έχεις να προσθέσεις λέξη; Ε, κάποιες άλλες πάλι δεν έχεις κάτι να πεις κι ας μην έχει ειπωθεί τίποτα. Γιατί όλοι ξέρουν.

Θέλω μόνο, πριν την Κυριακή, να σας θυμίσω την κλασική ψυχαναλυτική παραδοχή για το στάδιο του καθρέφτη. Εκεί που φτάνει η ώρα για το νήπιο να ξεπεράσει την κατακερματισμένη του συνείδηση (χέρι, πόδι, πιπίλα, πάνα, στήθος) και να αναγνωρίσει την οντότητά του μέσω της ύπαρξης του έτερου (μαμά, μπαμπάς, άλλοι, εγώ). Και κατ’ αναλογία, ο καλούμενος να ψηφίσει πολίτης, μέσω των κυβερνητών του, τη δική του θέση στην κοινωνία.

Ο Μαρξ πρωτοείπε, και οι νεότεροι κοινωνικοί επιστήμονες ανέλυσαν διεξοδικά, πως ο καθένας μας είναι αυτό που οι άλλοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του. Ο υπήκοος είναι υπήκοος γιατί υπάρχει ο βασιλιάς που τον ορίζει. Αλλά, προσέξτε: και ο βασιλιάς δεν μπορεί να υπάρξει ως βασιλιάς χωρίς υπηκόους. Εν ολίγοις, ο βλέπων είναι και βλεπόμενος, στο βαθμό ακριβώς που είναι βλέπων.

Μη σας κουράζω. Ας προτείνω μόνο σ’ αυτές τις εκλογές, που μιλήσαμε ελάχιστα και σκεφτήκαμε πολύ, να σταθούμε λίγο και να ακούσουμε τον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνονται και μας προσφωνούν οι υποψήφιοι άρχοντές μας. Τις ιδιότητες που αναγνωρίζουν σ’ εμάς. Κι αυτά που μας ζητάνε. Γιατί από κει θα συμπεράνουμε αυτά που θα μας προσφέρουν. Αυτό που βλέπουν σε μας τους κάνει να είναι αυτοί που είναι.

Εμείς, οι ενήλικοι συνειδητοί πολίτες, έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της κατακερματισμένης συνείδησης. Και, παρόλες τις παραπλανητικές προσφωνήσεις και τα μεγάλα λόγια, βλέπουμε στον πιο κρυφό καθρέφτη μας πλήρη την αλήθεια της ύπαρξής μας.

Ο καθένας μας ξέρει πολύ καλά. Τι θα ακούσει, τι θα πιστέψει και τι θα επιλέξει τελικά να κάνει. Μακάρι η Δευτέρα να μας βρει με τη συνείδησή μας ήσυχη.

Κι επειδή έχω καιρό να γράψω τόσο δομημένο κείμενο στο μπλογκ, κι επειδή έχω πλήρη συνείδηση της μελοδραματικότητας και του διδακτισμού του, να ομολογήσω πως αυτά τα γράφω πρώτα-πρώτα για μένα. Μπας και πειστώ να πιστέψω.

ΥΓ Έχουμε και Μικροαστές. Που ασχολούνται με το σεξ, φυσικά. Μνήσθητί μου, κύριε, με τι θέλατε να ασχολούνται, με τις εκλογές;