Για όλα τα ζώδια

"Και κάλυπταν το φόβο τους
με τον δικό μας φόβο".

Burn, motherfucker, burn!

ΑΡΓΙΑ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΙΑΣ...

...λέγανε οι παλιοί και σαν να 'χουν δίκιο. Είπα, σε φάση ασύλληπτης ρέκλας, να ρετουσάρω ελαφρώς το μπλογκάκι μου και το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με τα ντουλάπια της κουζίνας της πεθεράς μου παρά με αξιοπρεπές ιστολόγιο μεγάλης συγγραφέως. Δεν το 'χω το εικαστικό. Τέλος.

Ούτε τις εκλογές αυτής της σεζόν. Με παίρνει τηλέφωνο η φιλενάς και μου λέει "ρε συ, οδηγούσα αμέριμνη κι έχει γεμίσει ο δρόμος κάτι γιγαντοαφίσες του Καραμανλή που λένε να πάρω την ευθύνη. Πάλι εγώ θα την πάρω την ευθύνη; Πέντε χρόνια στη βουλή τι σκατά κάνουνε, πάλι εγώ φταίω για όλα;". Λόγω τιμής σας λέω, αν δεν ήταν το Πρόσωπο που μου 'χει τάξει ένα σωρό σεξουαλικές χάρες (δε βάζει ο νους σας) για να πάω να ψηφίσω, ούτε απ' έξω δεν θα πέρναγα.

Και πάμε στα σπουδαία και σοβαρά. Απ' όταν έφυγε ο Ντέμης έχω ξενερώσει με το ποδόσφαιρο, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα αλλά στο γήπεδο εμφανίζομαι αραιά και πού. Χτες με ξεσήκωσε ο λεγάμενος (χωρίς σεξουαλικές χάρες αυτή τη φορά, μόνο με τραπεζάκι στα δημοσιογραφικά και πράιβετ τιβί για να τον πρήζω με τα ριπλέι) και λέω "δε βαριέσαι, πάμε".

Εμ, δε βαριόμουνα; Που βαρέθηκα τη ζωή μου. Πιο μυοχαλαρωτικό παιχνίδι δεν έχω ξαναδεί. Δυο καφέδες και μισό λίτρο άις τι ήπια για να μην κοιμηθώ στο γήπεδο κι όλη νύχτα έκανα το βρικόλακα στο σπίτι, πέντε η ώρα με πήρε ο ύπνος.

Μπούλετ πόιντς από τη χτεσινή βραδιά:

• Η ζωντανή μετάδοση στην τιβί έχει δυο δευτερόλεπτα καθυστέρηση σε σχέση με τη ροή του αγώνα. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ περίπου δέκα - για να μπουν στη φάση έπρεπε να τους σκουντήξει ο διπλανός. Και πάλι δεν ήταν σίγουρο.
• Οι φράσεις που έπαιξαν περισσότερο στα δημοσιογραφικά ήταν α) Δεν υπάρχει, ρε, αυτή η ομάδα, απλώς δεν υπάρχει και β) Ρε μαλάκα, αυτός ο Σισέ είναι τελείως γίδι.
• Ο Νίνης έκανε προθέρμανση 78 λεπτά - όταν μπήκε στον αγώνα είχε εξαντληθεί το παλικάρι.
• Στο ημίχρονο μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο καθαρίστριες που μάζευαν τα σκουπίδια! Πρώτη φορά το βλέπω αυτό. Είναι τελευταία μόδα και δεν έχω ενημερωθεί ή αποτελεί πολιτιστική πρόταση του Θανόπουλου;
  
• Μια πλαστική σακούλα που τους ξέφυγε έμεινε μέσα μέχρι το τέλος του ματς. Τόσα γαϊδούρια περνούσαν δίπλα της, δεν μπορούσε ένας να κάνει έτσι να τη σηκώσει;
• Ο κόσμος είχε απελπιστεί τόσο πολύ από το θέαμα που δεν σηκωνόταν ούτε να βρίσει. Εγώ, για να καταλάβετε, μια μούντζα έριξα κι αυτή στον επόπτη.
• Τόσους φλώρους μαζεμένους δεν έχω ξαναδεί σε ομάδα. ΟΚ, πάει ο παλιός καλός καιρός που τα ντέρμπι τέλειωναν με τρεις αποβολές σε κάθε ομάδα. Τώρα οι δικοί μας έχουνε φτάσει στο άλλο άκρο: μόλις βλέπανε Παναθηναϊκό με τη μπάλα κάνανε στην άκρη μη και τους περάσει για αφιλόξενους.
• Με το τέλος του αγώνα τα μεγάφωνα έπαιζαν το παρακάτω τραγούδι. Μπορεί να μην έχουμε ομάδα, αλλά από χιούμορ σκίζουμε!

Δεν έχω κουράγιο να κάνω κανονική ανάλυση του αγώνα. Μέχρι και η βαζελοπαρέα μου με λυπήθηκε και γλίτωσα την καζούρα. Δεν υπάρχει αυτή η ομάδα, απλώς δεν υπάρχει.


ΥΓ και άσχετο: Γιατί κλείνουν τα σχολεία όταν υπάρχει κρούσμα της "νέας γρίπης"; Λες και θα αρρωστήσουνε όλα μαζί τα πιτσιρίκια κι από βδομάδα που θα ξανανοίξει δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα!

Τόσο τελείως αλλού

Δεν το πιστεύω πως λείπει απ' το "μαγαζί" μου αυτό το τραγούδι!
Μ' αρέσει τόσο πάρα πολύ.




(Για όποιον δεν κατάλαβε είμαι τόσο τελείως αλλού.
Ελπίζω να συμμαζέψω λίγο τα μυαλά μου και να τα πούμε next week).

Μ' αρέσει το φθινόπωρο. Τόσο πάρα πολύ!!!!

Επιρροή αλυσοπρίονου

Τώρα που μάθατε, φαντάζομαι, πως κατεβαίνω υποψήφια βουλευτής μαζί με τη wilma (τι εννοείτε πώς γίνεται αυτό; Γίνεται. Κανονικά. Κατεβαίνουμε μαζί υποψήφιες διεκδικώντας μία έδρα και θα πηγαίνουμε στη Βουλή εκ περιτροπής: τη μία μέρα και οι δυο μαζί και την άλλη καμία!) νιώθω την υποχρέωση να λύσω τη σιωπή μου και να ξεκαθαρίσω τι σκέφτομαι γι αυτή την εκλογική αναμέτρηση.

Λοιπόν, ζούμε σε μια χώρα στην οποία το έτος 2009 μΧ καλούμαστε να επιλέξουμε παραδοσιακά ανάμεσα σε έναν Καραμανλή και έναν Παπανδρέου. Διαβάζω τη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας και είναι σαν να το κάνανε επίτηδες για να μην μπερδεύονται τα παιδιά στο σχολείο με πολλά διαφορετικά ονόματα.

Κι όσο το σκέφτομαι, καταλαβαίνω πως κανένας από τους δύο δεν θα μπορούσε να προτείνει κάτι άλλο. Γιατί ζούνε και συναναστρέφονται μέσα στα πλούτη. Πραγματικά. Από τα παιδικά τους χρόνια. Ποτέ δεν έχουν επισκεφτεί ένα σπίτι σαν το δικό μου. Δηλαδή, όχι φτωχό. Απλώς κανονικό. Που το ψυγείο του είναι μεν γεμάτο τρόφιμα, αλλά διπλοτσεκαρισμένα στο σούπερ μάρκετ ώστε να προτιμηθούν τα κατά το δυνατόν φτηνότερα. Οι ντουλάπες μας γεμάτες ρούχα, αλλά του συρμού, αγορασμένα από τις μεγάλες αλυσίδες που ντύνουν τους όλους σαν κι εμάς. Και πάνω στον εκτυπωτή μια φρέσκια ακόμα λίστα με τα προσεκτικά επιλεγμένα θεάματα που θα απολαύσουμε φέτος το χειμώνα γιατί δε μπορούμε να πάμε σε περισσότερα από ένα το μήνα.

Δεν πεινάει το σπίτι μας. Δεν υποφέρουμε από στερήσεις. Αλλά έχουμε μέρα νύχτα το άγχος του αύριο. Γιατί δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα και το παιδί μας πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο και ιδιώτη γιατρό - μπας και καταφέρουμε να μεγαλώσει υγιές και με κάποιες επιλογές μπροστά του. Γιατί ζούμε σε ένα διαμέρισμα που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας αλλά αμφιβάλλω αν θα έχει μείνει όρθιο ώστε να το κληροδοτήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.

Καταλάβατε τι θέλω να πω. Οι άνθρωποι που ασχολούνται παραδοσιακά με την πολιτική στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας δεν είχαν ποτέ τέτοια θέματα. Ή τα 'χουν ξεχάσει. Οι φίλοι τους ανησυχούν για την τιμή του χρυσού και τα χρηματιστήρια της Ασίας. Οι φίλοι τους έχουν εργοστάσια και τράπεζες, γι αυτό κι αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ανακουφίσουν από την κρίση.

Δεν είναι κακοί οι πολιτικοί μας. Άσχετοι είναι. Και μη μου αρχίσετε τώρα τα θεωρητικά περί καπιταλισμού και τα ρέστα. Ξέρετε την άποψή μου: κουτουρού πάνε όλα.

Δεν ξέρω τι ήθελα να πω εξαρχής σ' αυτό το κείμενο. Ξεκίνησα με τις καλύτερες προθέσεις να με καταλάβετε αλλά οι διπλανοί αποφάσισαν να κόψουν τα δέντρα του κήπου τους (έπρεπε, μην εξαγριώνεστε) και το αλυσοπρίονο μου στερεί τη δυνατότητα κάθε δομημένης σκέψης.

Α, έχει και mikroastes. Αυτά, παιδιά μου. Θα τα ξαναπούμε - αν επιβιώσω απ' το πριόνι.

Θα πάω όταν γουστάρω

Δεν έχω αποφασίσει αν ο ποιητής είναι απελπισμένος ή ματαιόδοξος.
Το ακούω, όμως, εδώ και 15 μέρες καθημερινά -
το μουσικό κολληματάκι του φετινού φθινοπώρου.

Ορέστης Ντάντος. Θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Οκτώβρη.

Ωδή στο κόκκινο Moleskin

…Θέλω να κάνω ένα σωρό πράγματα. Θέλω και θα. Όμως, αποφεύγω να σκέφτομαι. Απ’ τη μια τεμπελιάζω κι απ’ την άλλη έχω και τα δικά μου…Βαριέμαι. Και κακεύω. Σαν να θέλω από νοσηρή περιέργεια να δω πόσο χαμηλά μπορούμε να το πάμε.

Μαλακίες. Είμαι στο … μετά τη δουλειά. (Σκατά στο Moleskin, μου ‘χει βγει το χέρι!). Κι έπειτα, όλο λέω πως θα δουλέψω κι όλο… Συνήθεια είναι κι αυτό. Πολύ δυνατό πράγμα η συνήθεια. Και οι εικόνες μας, τα μοντέλα μας, τα στερεότυπά μας. Το συνειδητοποιώ βλέποντας πώς κατατάσσω τους ανθρώπους σύμφωνα με πέντε επιφανειακές παρατηρήσεις. Πώς συμπεριφέρομαι στο παιδί, κατά τα συσσωρευμένα πρότυπά μου που ξεπροβάλλουν (αγαπημένη του λέξη) εκεί που δεν το περιμένω και χωρίς να το αναγνωρίζω επιτόπου. Μετά το καταλαβαίνω. Όταν ανακαλώ συμπεριφορές μου που δεν εγκρίνω, που προέκυψαν άλογα και μένω άναυδη.

Γιατί δεν έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στον κόπο να σκέφτεται πριν πράξει. Γιατί δεν έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στον κόπο – σκέτο. Η πρώτη μου αυθόρμητη αναζήτηση/αντίδραση είναι πάντα η λούφα. Στις δουλειές και τις σχέσεις. Τελικά, στις σχέσεις. Απαξιώνω οτιδήποτε απαιτεί – τόση δα, έστω – προσπάθεια, με αλλεπάλληλες συγκαλυμμένες πουστιές. Και δικαιώνω την απραξία μου κάθε φορά. Πανεύκολα. Πανέμορφα. Πανηγυρικά.

Μ’ έχει πιάσει μια απογοήτευση. Μια μιζέρια. Ένα «δε βαριέσαι, αδελφέ, ας περάσουν τα χρόνια και μετά θα πεθάνω». Λες και δεν θα πεθάνω ποτέ. Ούτε οι άλλοι. Αν το σκεφτώ πανικοβάλλομαι, αλλά στην ουσία δεν πιστεύω στο θάνατο. Λες και είναι ο άγιος Βασίλης – ένας αποδεκτός από τους πάντες μύθος που, όμως, δεν έρχεται ποτέ. (Τι είπα τώρα;).

Εντωμεταξύ, δε μου εντοπίζω καμία σεξουαλικότητα. Ούτε στην εμφάνιση, ούτε στη διάθεση. Δε με καυλώνει τίποτα. Γενικώς. Σε κανένα επίπεδο. Σαν να κοιμάται το σώμα μου και να ‘χει μουδιάσει – μου ‘ρχεται να γράψω «σαν να κοιμάμαι πάνω στο σώμα μου», πώς λέμε «πάνω στο χέρι μου και μούδιασε»; Και το ερώτημα είναι αν θα ξυπνήσει. Που μ’ απασχολεί αφηρημένα και κάπως ακαδημαϊκά. Γιατί, εκτός των άλλων, δε λέω και να πιστέψω πως μεγάλωσα. Είμαι πια μεγάλη. Μεσήλικη. Και πιθανόν η γενικότερη βαρεμάρα μου να οφείλεται σ’ αυτό. (Δεν είναι λίγο νωρίς; Όχι;).

Έδωσα 25 ευρώ να πάρω αυτή τη μαλακία μπας και αποφασίσω να γράφω – έστω κι από τσιγγουνιά. Και ονειρευόμουν τρομερές εμπνεύσεις που δεν μπορώ να συγκρατήσω και πρέπει να καταθέσω στο χαρτί (ήθελα να πω το «κωλόχαρτο»), πως σημειώνω με περηφάνια τις χιλιάδες λέξεις που προσθέτω καθημερινά/νυχθημερόν, πως γεμίζω τις Moleskin σελίδες με προσχέδια και ιδέες και φράσεις-κλειδιά.

Και χοντραίνω. Καλά, όχι πολύ.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε σε κόκκινο Moleskin πρόπερσι, δεν θυμάμαι γιατί. Έτσι γράφω πάντα, όταν έχω χρόνο, και μετά χαμογελάω στα περιττά, τα πετάω και κρατάω δυο φράσεις. Πλάκα-πλάκα λειτουργεί. Έτσι έγραψα ένα βιβλίο και τελειώνω κι ένα δεύτερο. Με σκόρπιες φράσεις σε 200 τετράδια.

Κι ενώ τ’ ανέβασα το κειμενάκι για καλαμπούρι στο προηγούμενο σχόλιο του αντίδραση+σεξ, τελικά διαπιστώνω πως ένα σωρό έχω γράψει στο Moleskin –έστω κι από τσιγγουνιά.

Αν και, για να λέμε την αλήθεια, σόρι μεσιέ Χέμινγουει, αλλά δεν τ’ αξίζει τα λεφτά του.

ΥΓ Αυτήν την Παρασκευή δεν θα έχει Μικροαστές - ανοίγουν τα σχολεία και ξύπνησε μέσα μου η μάνα. Ελπίζω την επόμενη κανονικά.

Η τελική λήθη

Είμαι παγιδευμένη στα προάστια, ανάμεσα σε ανθρώπους που ντύνονται και φέρονται ολόιδια και μια γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί εκκεντρική όταν αράζει μόνη στην καφετέρια διαβάζοντας αθλητική εφημερίδα.

Προσπαθώ να αποδράσω διεκδικώντας (ενοχικά) να πιω μια στο τόσο έναν καφέ στα Εξάρχεια, όπου ακόμα θεωρούνται εκκεντρικές εκείνες που πάνε συστηματικά κομμωτήριο και δεν ξεχνούν να συνταιριάξουν την τσάντα τους με τα παπούτσια.

Είναι οχτώ η ώρα, βράδυ Παρασκευής και κάθομαι στο Φλοράλ (όπως παλιά) εδώ και καμιά ώρα. Έχω ήδη πιει ένα διπλό εσπρέσο με μπόλικη ζάχαρη και γάλα και τώρα απολαμβάνω τη μπύρα μου. Τουρτουρίζω γιατί επιμένουν να βάζουν τον κλιματισμό στο φουλ κι εγώ (όπως πάντα) επιμένω να κάθομαι ακριβώς από κάτω.

Δε με θεωρεί κανείς εκκεντρική - τουλάχιστον στα μούτρα μου - αν και θα μπορούσε γιατί, εδώ και αρκετή ώρα, όσο και να προσπαθώ, αδυνατώ να συγκρατήσω το ακατάσχετο, κακαριστό μου γέλιο.

Είμαι, βέβαια, πανέμορφη με το λευκό, ρομαντικό μου φουστανάκι - που αναδεικνύει το τροπικό μου μαύρισμα - και τα πορτοκαλί φλατ γοβάκια - που αναδεικνύουν τον ελαστικό επίδεσμο στον αριστερό μου αστράγαλο. Παρένθεση: Η μαμά μου λέει πως όσο χρονών είσαι, τόσες μέρες κάνει να περάσει το διάστρεμμα. Αν έχει δίκιο, βαδίζω αισίως στα 46.

Είμαι πανέμορφη (ανακεφαλαιώνω γιατί το χάσαμε λίγο) αλλά πόση σημασία έχει αυτό για μια γυναίκα που κάθεται μόνη σ' ένα καφέ και γελάει σα χάνος;

Όμως, καλοί μου φίλοι, όλα τα φαινόμενα, ακόμα και τα πιο παράδοξα, σέρνουν πίσω τους και την εξήγησή τους. Γελάω, η πανέμορφη, σα χάνος γιατί διαβάζω το δεύτερο βιβλίο του, πολυαγαπημένου μου πλέον, Κωστάκη Ανάν "Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)" που μόλις σήμερα αξιώθηκα ν' αγοράσω.



Και πείτε μου τώρα πώς είναι δυνατό να παραμείνει κανείς σοβαρός διαβάζοντας τη φράση "...Κατ' αρχάς, ένα φοξ τεριέ που είχε το δώρισε στο 156ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης, όπως και πολλοί άλλοι ζωόφιλοι με ημερομηνία λήξης."

Έχω ξαναγράψει για τον Κωστάκη Ανάν όταν διάβαζα το πρώτο του βιβλίο "...και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες..." και εντυπωσίασα τον ίδιο μου τον εαυτό ξεκινώντας να το ξαναδιαβάζω με το που το τελείωσα.

Το ίδιο θα κάνω και μ' αυτό. Είμαι μόλις στη σελίδα 84, αλλά η κριτική μου είναι ήδη έτοιμη και αμετάκλητη (και λακωνική): Διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!

(το κείμενο αυτό κατατέθηκε χειρόγραφα σε κόκκινο Moleskin οχτώ η ώρα βράδυ Παρασκευής, ενώ έπινα μπύρες και διάβαζα το βιβλίο του Κωστάκη Ανάν. Η επιρροή και των δύο συνιστωσών είναι, νομίζω, ολοφάνερη).


Σήμερα, Δευτέρα εννιά το πρωί, και αφού διάβασα νηφάλια το υπόλοιπο βιβλίο, επιμένω φανατικά στην προτροπή μου: διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Δεν είναι καθόλου αστείο κατά βάθος, βασικά σε αφήνει με μια γεύση ψαρίλας κι ένα ανακάτεμα στο στομάχι, αλλά κάπως έτσι δεν είναι η ζωή;

Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα και καλά να πάθουμε!

Μικροαστές - νέο επεισόδιο!!!!!!

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

Μικροαστές - νέο επεισόδιο!!!!!!

Σιγά μην ασχοληθώ με τις εκλογές!