Να μην ξημερώσει η νύχτα αυτή. Σοβαρά μιλάω.

Όχι ότι ξεμπέρδεψα με τις καλοκαιρινές εμμονές μου, μνήσθητί μου κύριε…κύριε…(μου διαφεύγει το όνομά του), αλλά σήμερα το πρωί ξύπνησα σαν τον Ιανό: το μισό πρόσωπο χαμογελαστό και το υπόλοιπο μ’ ένα σιχτίρισμα άσ’ τα να πάνε. Και καθώς χουζούρευα, αποφεύγοντας να σηκωθώ και ν’ αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, έβαζα νοερά τις λέξεις στη σειρά για το ποστ που σκόπευα να ανεβάσω.

Να σας πω τα βάσανα και τις χαρές μου, να βγούνε από μέσα μου, να μου σχολιάσετε, να σας απαντήσω και τελικά να καταλήξουμε από κοινού σ’ ένα χρήσιμο συμπέρασμα. Όπως κάνω με τους φίλους μου.

Κι έπειτα σκέφτηκα πως αυτό το μπλογκ το διαβάζουν, ξέρω ‘γω, 50 (;) άνθρωποι την ημέρα. Από τους οποίους γνωρίζω γύρω στους πέντε. Οι υπόλοιποι τι χρωστάνε και με ποιο δικαίωμα θα μάθουν τα προσωπικά μου;

Τη Mara Lisha την είχα βρει από τη Wilma που την είχε βρει δεν ξέρω από πού. Την πρώτη φορά που μπήκα στο μπλογκ της (http://hablado.wordpress.com/) διάβασα όλα τα κείμενά της μονορούφι σαν χαζή. Είναι ένας απ’ τους ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Όμως, χειρίζεται την ελληνική γλώσσα μ’ έναν τρόπο τόσο ευγενικό που με συγκινεί πάντα. Κι έχει την ικανότητα να εκφράζει με επιχειρήματα και δομή αυτά που στο δικό μου μυαλό υπάρχουν ως ανακατωμένοι συναισθηματισμοί.

Έχει ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό να φιλοξενεί τις Κυριακές πράγματα από «φίλους» της. Ή φίλους της. Μου ζήτησε, λοιπόν, να μοιραστώ κάτι δικό μου με τους αναγνώστες της. Της έστειλα μια – αντικειμενικά – μαλακία, που όμως γουστάρω γιατί γράφτηκε σε μια εποχή πολύ αντιπροσωπευτική για μένα και κατέληξε μέσα στα χρόνια να με αντιπροσωπεύει όλες τις εποχές. Και μου ‘γραψε πίσω έναν πρόλογο που μ’ έκανε να κοκκινίσω και να σκεφτώ πολύ.

Το Σάββατο, επίσης, είχα πάει στο σπίτι μιας οικογένειας που αγαπώ. Κατά τις 11.30 σηκώθηκα να φύγω, μου είπαν «πού πας, γιατί δεν κάθεσαι ακόμα λίγο» και τους απάντησα πως έχω ραντεβού με κάτι κολλητούς μου.

Την Christina Noe, τον giannis και τον news on the rocks. Τους έχω συναντήσει συνολικά τρεις φορές. Όμως, είπα αλήθεια, είναι κολλητοί μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω, μαζί με τον καφέ μου, επισκέπτομαι τα μέρη τους. Διαβάζω τις απόψεις τους και ιχνηλατώ τη διάθεσή τους. Γιατί πραγματικά νοιάζομαι.

Η Christina είχε γενέθλια και μας κάλεσε μαζί με τους φίλους της από την «πραγματική» της ζωή να το γιορτάσουμε παρέα. Το γιορτάσαμε, indeed, όλοι μαζί. Και τραγουδήσαμε και χορέψαμε και τσιρίξαμε, για να μη λένε πως οι μπλόγκερς είναι ξενέρωτοι!

Αλλά κατά τις 4.00 το πρωί, όταν οι με-σάρκα-και-οστά φίλοι είχαν πια φύγει, κατεβήκαμε εμείς οι «ψηφιακοί» στη θάλασσα, αράξαμε στις ξαπλώστρες και μείναμε να χαζογελάμε και να κουβεντιάζουμε σαν κολλητοί. Όχι τις ιντερνετικές μας ανησυχίες. Τα αληθινά μας θέματα.

Συμπέρασμα: Ξαφνικά απόκτησα καινούριους φίλους. Δεν ξέρω πως μοιάζουν στην όψη. Ξέρω, όμως, τις λαχτάρες σας και τις απόψεις σας επί παντός του επιστητού. Συμπάσχω, συμφωνώ, διαφωνώ ή θέλω να σας βαρέσω. Έτσι δεν είναι οι φίλοι;

ΥΓ. Είχα να πάω σε κλαμπ στην παραλία γύρω στα 250 χρόνια. Παρόλα αυτά χόρεψα ενθουσιωδώς όλα τα ντίσκο-γκιράπικα που σνόμπαρα μετά βδελυγμίας στην εποχή τους και κουνήθηκα αμήχανα στα ελληνικά ποπ, από τα οποία δεν είχα ξανακούσει ούτε ένα. Το μόνο με το οποίο ενθουσιάστηκα και ξεβιδώθηκα ήταν αυτό. Μπέσα, σας μιλάω!

Καθώς, όμως, στο συγκεκριμένο κατά βάση κυνικό μπλογκ δεν μπορεί να ακουστεί στίχος που λέει «Πες το μου ξανά ότι μ’ αγαπάς, αγκαλιά στ’ αστέρια να με πας», άσε που ο dr.Seeng θα μου κόψει την ψηφιακή καλημέρα, θα σας βάλω να ακούσετε ένα άλλο.

Αφιερωμένο, λοιπόν, σε όλους σας. Φίλοι μου. Μα ειδικά στο Χριστινάκι, που έκλεισε επιτυχώς τα …(δε μαρτυράω). Να ‘σαι πάντα καλά, μικρή μου, εκεί στην αλάνα σου να μας εμπνέεις!

Υπόγεια Ρεύματα Ασημένια Σφήκα