Το τελευταίο Σάββατο του καλοκαιριού...

...εμείς, αγαπημένα μου, ας χορέψουμε.
It takes two to tango, όπως λένε και οι παλιοί που ξέρουν.
Μην τους ακούτε.
Δεν υπάρχουν κακοί αριθμοί.
Μόνο αδέξιοι χορευτές.

Αυτό το ΣΚ στήσαμε ένα μποστάνι.

Αληθινό. Ολόδικό μας. Σκάψαμε ένα μεγάλο κομμάτι γης, βγάλαμε τις πέτρες, τσαπίσαμε το χώμα ν’ αφρατέψει, το ισιώσαμε με την τσουγκράνα, από πάνω ρίξαμε άλλο χώμα (που μας φέρανε με φορτηγό, όπερ σημαίνει πως το κουβαλήσαμε με το ολοκαίνουριο γαλαζοπράσινο καροτσάκι μας μέσα στον κήπο – ένα βουνό χώμα!), το οποίο ξαναϊσιώσαμε, ξανατσαπίσαμε κλπ, μετά βάλαμε κοπριά και τώρα το έχουμε αφήσει ν’ αναπνεύσει για να φυτέψουμε το επόμενο ΣΚ τα λαχανικά μας.

Μ’ έψηνε το Πρόσωπο ένα μήνα τώρα κι εγώ έκανα τον Κινέζο. Είμαι παιδί της πόλης. Δεν είχα ποτέ χωριό. Μετά βίας ξεχωρίζω το μπρόκολο απ’ το λάχανο – στο σουπερμάρκετ με τα ταμπελάκια, όχι σε γλαστράκια φυτωρίου, εκεί μου φαίνονται όλα «φυτά». Επίσης, τα ΣΚ ξυπνάω αργά και ράθυμα γιατί το προηγούμενο βράδυ έχω ξενυχτήσει/πιει/χορέψει και δε θέλω καμιά κουβέντα μέχρι το μεσημέρι.

Όπερ και έκανα τον Κινέζο. Αυτός επέμενε. Κι εγώ ενέδωσα. Όχι με σκοπό να συμμετάσχω. Απλώς να συμπαρασταθώ. Και να ομορφύνω με τη διακριτική παρουσία μου το χώρο εργασίας.

Πήρα το βιβλίο μου κι απλώθηκα στην πολυθρόνα. Ώσπου άρχισαν να σκάβουν. «Να βοηθήσω;» ρώτησα, η ζηλιάρα. «Πιάσε φτυάρι» μου απάντησε.

Κι έτσι, φόρεσα τα καινούρια πράσινα κηπουρικά μου γάντια και το έπιασα. (Η υπόλοιπη αμφίεση, που δεν είχε προβλεφθεί να είναι «κηπουρική» περιλάμβανε μίνι φούστα, τρέντι φανελάκι και μοβ σαγιονάρες! – για να μη λένε μερικοί πως η αγρότισσα δεν ξέρει να ντύνεται).

Και τώρα που γυρίσαμε κατάλαβα πόσο ωραία περάσαμε. Οικογενειακώς μες το χώμα και την κοπριά, με γέλια απίστευτα καθότι και άσχετοι επιπλέον, με τους γείτονες να περνάνε να βοηθήσουν ή να περιμένουν να ρίξουμε και κανένα σουτάκι στην αλάνα απέναντι, με κάλους στα χέρια και κατακόκκινες φάτσες απ’ τον ήλιο.

Και μετά το βράδυ, κατεβήκαμε στην παραλία όπου έχουν στήσει ένα λούνα παρκ δεκαετίας 80 και μπήκαμε και οι τρεις στη ρόδα να δούμε τον κόσμο από ψηλά και φάγαμε παγωτό και κερδίσαμε στα παπάκια ένα μπαστούνι του γκολφ και τρεις μπάλες.

Συναισθηματισμοί, αλλά είχα καιρό να περάσω τόσο καλά. Και να δω τα μούτρα μας τόσο χαρούμενα.

Λίγη αληθινή δουλειά μας έλειπε για να ευτυχήσουμε ολοκληρωτικά, νομίζω. Και δεν είμαι καν σίγουρη πως θα καταφέρουμε να κάνουμε έστω κι ένα μαρούλι να φυτρώσει!

(Αν φυτεύουνε μαρούλια τώρα, αυτά ακόμα αδυνατώ να τα καταλάβω. Επίσης, αν σας καλέσω για ΣΚ στο εξοχικό, ντυθείτε κατάλληλα: ξέρετε τι σας περιμένει!)

I heard you say "hey, hey!"

Ωραίο ήταν κι αυτό το καλοκαίρι. Κολυμπήσαμε πολύ - στη βροχή και στον ήλιο, στη μέρα και τη νύχτα, στη θάλασσα, το ποτάμι, την πισίνα. Κοιμηθήκαμε ξένοιαστοι, ξυπνήσαμε αγκαλιά, περπατήσαμε στα φαράγγια, αράξαμε στην ακροθαλασσιά, τραγουδήσαμε στις ατέλειωτες διαδρομές με το αυτοκίνητο, γελάσαμε για όλον το χειμώνα και θυμηθήκαμε πως όταν είμαστε εμείς δε φοβόμαστε χάρο.

Έμαθα πολλά αυτό το καλοκαίρι. Τα τελευταία 2-3 χρόνια τα φέρνει έτσι η ζωή που μαθαίνω συνέχεια. Τις ιδεολογίες, τα ιδεολογήματα, τις αντοχές, τα πρέπει και τα θέλω μου. Το κυριότερο όμως που έμαθα είναι πως μπορώ να χειριστώ, να αντιμετωπίσω και να ενσωματώσω πολύ περισσότερα απ' όσα. Έστω και με τον προσφιλή μου τρόπο: να κάνω πως δε συμβαίνουν.

Γηράσκω αεί διδασκόμενη, που λέγαν κι οι ημών. Και με περηφάνεια διαπιστώνω πως παύω να επαναλαμβάνω τα ίδια παλιά λάθη. Καλά, όχι όλα, πάντως αρκετά. Και γίνομαι σοφότερη.

Ναι, έγινα πολύ σοφότερη αυτό το καλοκαίρι. Και δεν έχει καν τελειώσει.