Καλοκαιρινές εμμονές (σε Moleskine δερμάτινο κόκκινο)-Part I

(Το μπαλκόνι του πρωινού καφέ)

Είμαι αραγμένη σε μια πλαστική, βαθιά, αναπαυτική πολυθρόνα πράσινη. Στα πέντε μέτρα το νερό, βασικά το Αιγαίο. Καπνός, καφές. Μολύβι, χαρτί. Η αντηλιά με κάνει να θέλω να κοιμηθώ. Αλλά μισοκλείνω τα μάτια κι αγοράζω ορίζοντα. Όσο μπορώ. Να ‘ χω για τον χειμώνα.

Η Εύβοια μοιάζει ακατάδεχτη. Όλο ομορφιές που ιδρώνεις ν’ ανακαλύψεις. Δρόμοι στενοί ανάμεσα σε δάση. Ο νους σε εγρήγορση και το παπούτσι να πατάει δυνατά το υποτιθέμενο φρένο. Κι εγώ ακόμα, που στερούμαι αντανακλαστικά οδηγού.

Τα πόδια ξερά και σκονισμένα. Το μανό, κόκκινο φυσικά, ξέφτισε. Και η εικόνα του πρωινού καφέ. Ένα ζωντανό, ολοστρόγγυλο πέλαγος. Και η γραμμή του ορίζοντα, ορατή εντελώς το πρωί. Γκρι σκούρα και καλοσχηματισμένη. Λόγια ποιητικά, «ελυτικά», που ξεπηδούν αβασάνιστα. Και κυλούν στο χαρτί σαν γοργόνες. Και σκέψεις μονότονες. Η θάλασσα, ο ήλιος. Η θάλασσα. Εσύ.

(Και του απογευματινού)

Γέμισα μια βαλίτσα ρούχα. Και μια με τις εμμονές μου. 14 βιβλία. Παλιό τραγούδι κι άγιασε. Τετράδιο project μεγάλο πράσινο. Ένα κουτί Faber-Castell 9000-4Β. Ξύστρα επίσης Faber-Castell ασημί. Γόμα άσπρη μαλακή. Και στυλό με λαστιχάκι, για να μη γλιστράει το χέρι.

Μπορώ να γράψω στην παλάμη μου. Σε πακέτο από τσιγάρα. Σε παντελόνι τζιν. Στο χώμα. Μπορώ να γράψω μια φράση ξανά και ξανά μες το μυαλό μου, ώσπου να γίνει άρτια. Τώρα που κυνηγάω πια τη συγκέντρωση, θέλω τριγύρω μου τα ακριβή υλικά της σούπας: Τετράδιο project μεγάλο πράσινο. Ένα κουτί…

Όχι ότι έχω επιστρέψει στ’ αλήθεια, δεν τα πολυκαταφέρνω στις επιστροφές, αλλά... καλώς σας βρήκα, μωράκια μου!

Ύμνοι ξωτικών για το καλοκαίρι 2008

update Σάββατο πρωί

Η wilma είναι αδελφή μου. Όχι ομοαίματη, κάτι παραπάνω. Πέρασε μια δύσκολη πίστα τις τελευταίες δέκα μέρες με το φιογκάκι της, αλλά είναι θηρία και τα δυο και το τερμάτισαν το μηχάνημα. Αφού, λοιπόν, τέλος καλό-όλα καλά, λέμε να το γιορτάσουμε με ένα πάρτυ. Όχι δικό μας, απλά προέκυψε. Στις 23:00 ακριβώς, στο bar Limit up στο Κρυονέρι. Με κερασμένα σφηνάκια και μουσικές 80'ς για να χορέψουμε κιόλας. Εμείς θα είμαστε εκεί. Ψήνεστε;



Monika "Over the hill"

Με κάποιο μαγικό τρόπο, όπως συμβαίνει πάντα στους καλούς ανθρώπους, κατάφερα να τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητές μου (εύχομαι, επίσης, αυτό το κείμενο να μην το διαβάζει ο άντρας μου, το αφεντικό μου, ο εκδότης μου, η μαμά μου, η θεία μου η Μπέκυ που ακόμα της στέλνω το σιντί και άλλοι πολλοί που κάτι περιμένουν από μένα).

Απάντησα σε όλα τα επαγγελματικά μέηλ που είχαν μαζευτεί βουνό. Είδα τους μπάκουρους φίλους που τόσον καιρό κανονίζαμε. Μάζεψα τα βρεφικά παιχνίδια του γιου μου που έγινε κοτζάμ μαντράχαλος κι ακόμα είχε στο δωμάτιό του το mobile της κούνιας. Ψώνισα στον μπαμπά του υπέροχα λινά πουκάμισα. Φόρτισα τις μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής.

Δεν έγραψα τις εκθέσεις πεπραγμένων του 2008 και προτάσεων για το 2009. Δεν κούρεψα τα μαλλιά μου που έχουν φτάσει σαν της Ραπουνζέλ. Δεν έβγαλα από την εξώπορτα τον Άγιο Βασίλη. Δεν πήρα καινούριο μαγιό, με το προπέρσινο θα λιάζομαι και φέτος.

Δε βαριέσαι - κλασική επωδός. Τόσα χρόνια πορεύομαι έτσι, καλοκαιριάτικα θ' αρχίσω ν' ανησυχώ;

Φεύγω, μωρά μου. Βγάζω τα παπούτσια μου την Κυριακή και θα τα ξαναφορέσω...άγνωστο πότε, ευτυχώς. Να βουτήξω το κεφάλι μου στο Αιγαίο και να φχαριστηθώ τους άντρες μου.

Σας αφήνω δυο ποιηματάκια home made για να διαλέξετε αυτό που σας ταιριάζει και δυο τραγούδια που είναι οι ύμνοι των ξωτικών για φέτος το καλοκαίρι. Ακούστε τα, είναι πολύ καλά.

Monika "Over the Hill" που ακούσατε ήδη και Κάτι τους δένει από τους Ενδελέχεια.

Και σας φιλώ στα μούτρα.

1.

Δεν ξεκινά ποτέ ό,τι δεν περιμένουμε,

Όσα δεν ξαγρυπνήσουμε δεν ξημερώνουν.

Παραπονιέται μόνον η ανέγγιχτη στιγμή

Και ζωγραφίζει γρατζουνιές στ’ αρχινισμένα βλέμματα.

Κι αν ακουμπήσεις με το δάχτυλο

Το μαύρο χιόνι της ανάγκης σου

Παραμερίζει η σκοτεινιά

Κι αστράφτει το γαλάζιο.

Κι αν δεν ξεχάσεις, αν δεν θυμώσεις,

Αν δεν απαξιώσεις την άγια προσμονή

Τότε ποτέ δεν θα τη συγχωρέσεις.

Κι αν δεν ακούσεις τη σιωπή των γιασεμιών

Ποτέ, ποτέ δεν θα τα δεις ν’ ανθίζουν.

Κάθε λαχτάρα θέλει το χρόνο της

Κάθε ουρλιαχτό το βογκητό του.

Κι αν κάνεις μια φορά πως δεν κατάλαβες

Δέκα αιώνες έχασες

Και εκατό θα χάσεις.

2.

Ποτέ δεν τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι

Λέω καν δεν άρχισε

Μόνο κοιμάται σαν έμβρυο

Στο φιλόξενο σώμα της αγάπης μας.

Μέρα τη μέρα σχηματίζονται

Τα στρογγυλά του ακροδάχτυλα

Τα φωτεινά μαλλιά

Και τα πολύχρωμά του μάτια.

Μέρα τη μέρα ωριμάζουν

Οι καμπύλες της φωνής του

Και τα λικνίσματα των κυμάτων της αγκαλιάς του.

Ποτέ δεν τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι.

Μας περιμένει ανυπόμονα εκεί

Στο τσιμεντένιο ρολόι που χαράξαμε τ’ αρχικά μας

Και στον τρούλο που πίσω του βασίλεψε ο ήλιος.

Μας περιμένει

Ανυπόμονο, επιτέλους, να γεννηθεί.

ΥΓ. Σας υπενθυμίζω πως ο Μήτσος περιμένει να τον διαβάσετε στο books info

και οι Μικροαστές στο σπίτι τους. Διαβάζουμε το καλοκαίρι, λέμε!

Θεατρική ομάδα "Οι Άφαντοι".

Το θυμάμαι σαν να ‘γινε εχτές. Φθινόπωρο του 1995 κι έχουν ανοίξει οι ουρανοί. Μέχρι να ανέβω από την Ομόνοια στη Σίνα έχει μουσκέψει και το βρακί μου. Σκασίλα μου. Το σημείωμα έλεγε πως ζητούνται φοιτητές και φοιτήτριες για τη στελέχωση θεατρικής ομάδας στα πλαίσια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σιγά που θα με πτοούσε μια μπόρα!

Η ομάδα λεγόταν «Σχολείο της Νυχτός» και λειτουργούσε στα πλαίσια του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ) που, τότε τουλάχιστον, αριθμούσε πέντε θεατρικές ομάδες και μουσικά, χορευτικά, φωτογραφικά και κινηματογραφικά τμήματα.

Στεγαζόμασταν στο υπόγειο της Θεατρικής Βιβλιοθήκης, το Ροζ Κτίριο που βρίσκεται στην πλάτη της Νομικής, γωνία Ακαδημίας και Σίνα, και κάποτε ήταν το νεκροτομείο της Ιατρικής Σχολής.

Την επόμενη χρονιά, και επειδή ήμασταν πάντα αυτοί που ξεχνούσαμε τις συνελεύσεις, χάναμε τις προθεσμίες για χρηματοδότηση και ανακοινώναμε το πρόγραμμα των παραστάσεών μας τελευταία στιγμή, αποφασίσαμε να επισημοποιήσουμε το παρατσούκλι που μας είχαν φορέσει οι πιο σοβαροί και συνεπείς συνάδελφοι και μετονομαστήκαμε «Άφαντοι».

Μια μεγάλη, πανέμορφη παρέα, που συναντιόμασταν τρεις φορές την εβδομάδα ανελλιπώς, κάναμε πρόβες και ασκήσεις αναπνοής και εμπιστοσύνης και μετά πηγαίναμε κατά σειρά: για φαΐ στις Λεύκες το καλοκαίρι και στο Τραμ τον χειμώνα, μετά στη Ρεμπέτικη Ιστορία γιατί επιφανειακά το παίζαμε κουλτουριάρηδες καλλιτέχνες και τελικά στο Ράδιο στην Αλεξάνδρας γιατί κατά βάθος ήμασταν ελεεινά σκυλόμουτρα.

Οι Άφαντοι, με εκείνη τη μορφή, έζησαν μέχρι το 2000. Αλλάξαμε γύρω στους 15 σκηνοθέτες, γιατί φυσικά είχαμε πρόβλημα εξουσίας που ποτέ δεν παραδεχτήκαμε, πάντα έφταιγαν αυτοί. Ανεβάσαμε σχεδόν όλες μας τις παραστάσεις μόνοι μας, γιατί μονίμως σνομπάραμε τη Φοιτητική Λέσχη και κανένας μας δεν καταδεχόταν να πάει να ζητήσει λεφτά. Μάθαμε να γελάμε, να κλαίμε και να εκθέτουμε τους εαυτούς μας δημοσίως. Και μάθαμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τους άλλους μέχρι τέλους.

Όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε πολλά. Παίξαμε Τσέχωφ, Κοκτώ, Ουίλιαμς, Στρατίεφ, Γκολντόνι, Μουρσελά και άλλους τόσους. Τσακωθήκαμε μέχρι σκασμού, φάγαμε τόνους πατατάκια και ήπιαμε μια θάλασσα ξύδια. Χορέψαμε σε ρέιβ πάρτι, πατώματα, δρόμους, μπάρες και τραπέζια. Κατασκηνώσαμε στα δάση και κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Ανάψαμε φωτιές σε παραλίες και κολυμπήσαμε γυμνοί. Τραγουδήσαμε, ουρλιάξαμε, τα φτιάξαμε, χωρίσαμε, το κάναμε, το μετανιώσαμε και φτου κι απ’ την αρχή.

Την Πρωτοχρονιά του 2000 γιορτάσαμε το Μιλένιουμ και την αλλαγή σκυτάλης στην ομάδα μας με ένα μεγαλειώδες πάρτι που θα μείνει αλησμόνητο σε όλους. Είχαμε μεγαλώσει πια. Έρχονταν τα πιτσιρίκια να μας αντικαταστήσουν. Που κι αυτά τα αντικατέστησαν άλλα με αποτέλεσμα οι Άφαντοι να ζουν και να βασιλεύουν μέχρι σήμερα. Πιθανότατα χωρίς να ξέρουν πώς πήραν το όνομά τους.

Κάποιοι συναντιόμαστε ακόμα. Τη φετινή Πρωτοχρονιά, ας πούμε, το γλεντήσαμε για τα καλά. Αν δεν καταφέρουμε να βρεθούμε τα λέμε στο Facebook όπου, ως ψωνάρες, είμαστε μαζεμένοι σχεδόν όλοι.

Το περασμένο Σάββατο στη Νάξο, η αγαπημένη μας Γεωργία, διακεκριμένη επιστήμονας στις ΗΠΑ και ιδρυτικό μέλος των Αφάντων, παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της. Κι επειδή υποψιάζομαι πως του το παίζει σεμνή και χαμηλοβλεπούσα και επειδή λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (παιδιά, σκυλιά, γατιά, κότες) δεν κατάφερα να πάω στον γάμο ώστε να την «ξεσκεπάσω», της αφιερώνω με όλη μου την αγάπη το παρακάτω τραγούδι που χορεύαμε με όλη τη σοβαρότητα που του αρμόζει.

Το αφιερώνω σε όλους μου τους Άφαντους φίλους γιατί μαζί τους πέρασα τα πέντε ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Χρήστο, Θοδωρή, Ειρήνη, Παντελή, Ευαγγελία, Στέλλα, Αντώνη, Έλενα, Ηλέκτρα, Γιάννη, Κατερίνα, Βασίλη, Νάντια, Ιουλία, Σοφοκλή, Κώστα, Δημήτρη, Αλέξανδρε

ραντεβού τον Σεπτέμβρη στην ταράτσα του Τραμ!

Όλοι happy στον Πλανήτη Χάπι

Το παιχνίδι λέγεται Πώς Θα Είναι Ο Κόσμος σε 50 Χρόνια. Περίγραψέ το με 10 προτάσεις. Έγραψα για την Ελλάδα. Δηλ. τη Δυτική Ευρώπη. Δηλ. τον κόσμο (;).

Έχουμε και λέμε:

1. Οι διαφημιστικές εταιρίες θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των κοινωνιών. Όχι, όπως τώρα, τότε θα συμβαίνει απροκάλυπτα. Opinion makers, marketing managers, communications consultants θα αποφασίζουν και θα διατάζουν διεθνώς.

2. Όλα και όλοι θα έχουμε χορηγούς. Πώς γίνεται με τις ποδοσφαιρικές ομάδες, πχ Scoda Ξάνθη; Το 2058 θα έχουμε συνηθίσει πια να λέμε Nissan Παγκράτι, Siemens Ακρόπολη, παραλία Marfin Βοτσαλάκια και ΙΟΝ elf - γιατί επιμένω ελληνικά και μ’ αρέσουν οι σοκολάτες.

3. Οι κοινωνίες θα έχουν συντηρητικοποιηθεί – ναι, κι άλλο. Κανένας δεν θα ανέχεται πια το διαφορετικό, κανένας δεν θα τολμάει να διαφέρει ο ίδιος. Όλα θα μοιάζουν πολύ προχωρημένα και αιρετικά, στην πραγματικότητα, όμως, θα ζούμε κλεισμένοι στα μικρά κελύφη μας, με πολύ λίγους «δικούς» μας ανθρώπους, αναμασώντας το ίδιο life style και φτύνοντας τα κουκούτσια σε βιοδιασπώμενη χαρτοπετσέτα.

4. Αποτέλεσμα των παραπάνω θα είναι να αντιστοιχεί ένας ψυχοθεραπευτής ανά κάτοικο του πλανήτη. Στην πλήρη ατομικοποίηση των κοινωνιών δεν χωράνε δικαιολογίες για τη ρουφιάνα τη ζωή. Αντιθέτως: «εσύ φταις που δεν έχεις να φας», «εσύ φταις που δεν έχεις χρόνο», «εσύ φταις που βγάζεις τα μάτια σου στο κομπιούτερ, αντί να βγεις έξω μπας και τα βγάλεις στ’ αλήθεια». Εν κατακλείδι; «Εσύ φταις για την κατάθλιψή σου, είσαι ανεπαρκής και αναποτελεσματικός Συστηματική ψυχοθεραπεία και τρία πρόζακ ημερησίως, πού θα πάει, θα χαμογελάσεις κι εσύ»!

5. Η εικόνα θα είναι ενσωματωμένη στον εγκέφαλό μας, δεν θα σκεφτόμαστε πια με λέξεις αλλά με σχήματα. Εννοείται πως οι σκέψεις μας θα είναι στοιχειώδεις.

6. Η γραπτή γλώσσα θα είναι στοιχειώδης κι αυτή – για την προφορική κρατάω μια επιφύλαξη, είναι αντάρτισσα και ξέρει να πολεμάει. Θα γράφουμε μόνο φθόγγους και σχήματα, όλα με λατινικούς χαρακτήρες. Μόρια, άρθρα, τόνοι, σημεία στίξης θα εννοούνται. Ίσως και να μη χρειάζεται.

7. Θα τρώμε μεταλλαγμένα λαχανικά, ντοπαρισμένα φρούτα και κλωνοποιημένα κρέατα. Θα πίνουμε ελάχιστο νερό της κακιάς ώρας. Θα ακούμε ring tones, θα βλέπουμε ταινίες καταστροφής με εξαιρετικό ήχο και θα διαβάζουμε μοντέρνα Άρλεκιν και βιβλία αυτοβοήθειας για φτωχούς «Πώς να γίνεις ευτυχισμένος σε 10 μέρες». Οι κουλτουριάρηδες θα κάνουν την επανάστασή τους με Σάλιντζερ – ναι, ακόμα.

8. Στη μελλοντική εκπομπή του μελλοντικού Σπύρου Παπαδόπουλου κάθε Σάββατο θα κάνουν αφιέρωμα στις μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού Άννα Βίσση, Δέσποινα Βανδή, Καλομοίρα και στην έντεχνη Πέγκυ Ζήνα. Στις εθνικές εορτές θα ακούμε τους νέους εθνικούς ύμνους από τον μεγάλο εθνικό συνθέτη Φοίβο.

9. Η εκκλησία θα ζει και θα βασιλεύει, με χιλιάδες trendy ή new age παρακλάδια, που όμως θα στηρίζονται στον ίδιο προαιώνιο κορμό: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.

10. Ο δικομματισμός θα έχει ξεχαστεί. Θα υπάρχουν δεκάδες κόμματα να διαλέξεις: δεξιό, πιο δεξιό, δεξιότατο και το επαναστατικό ελαφρώς-προς-το-κέντρο δεξιό, που πιθανότατα θα βρίσκεται εκτός νόμου. Εννοείται πως κομμουνισμός, κράτος πρόνοιας, δωρεάν παροχές στον πολίτη και τέτοιες αηδίες θα έχουν εξαφανιστεί και από τα λεξικά.


Αυτά βλέπω να γίνονται αν συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια, δηλ. τις πάπιες. Θα ζούμε υπέροχα με ψυχοφάρμακα. Θα έχουμε εκατομμύρια επιλογές, την εξής μία. Θα νιώθουμε κάτω απ’ τα έξυπνα ρούχα μας το IQ μας να κατρακυλάει. Θα δηλητηριάζουμε τα κορμιά μας με σκουπίδια σε μίνιμαλ σέξι συσκευασίες. Και θα περιμένουμε να πεθάνουμε.


Εκτός αν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Και γίνει καμιά στραβή. Και οργανωθούμε. Και τους πάρουμε φαλάγγι.

UPDATE
(Σάββατο πρωί)

Σας μελαγχόλησα, μωρέ, καλοκαιριάτικα. Βάζω να ακούσετε ένα τραγουδάκι που υμνεί τα πάθη και τους έρωτες τους παραθαλάσσιους. Ακούστε τα λόγια και αφεθείτε στη μουσική. Ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας. Δεκάρα δε θα δίνετε μετά για τις δυσοίωνες προβλέψεις μου.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA