Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ξυπνήσατε;


Βασικά, δεν έχω να γράψω και τίποτα.
Αφήνω το παληκάρι να μας πει μια καλημέρα.
(Ο Clive Owen είναι. Σε ανύποπτο μπαλκόνι).

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

White as snow. (Ανοιξιάτικα;)

Οι μικροαστές προλετάριες δουλεύουν ΚΑΙ την Κυριακή.
Μικροαστές-προλετάριες είναι αδόκιμος όρος, θα πείτε.
Ναι, αυτόν τον καιρό τον δοκιμάζω.
Το πρώτο συνθετικό δηλώνει ψυχολογικό χαρακτηρισμό.
Το δεύτερο ταξικό.
Συνολικά, περιγράφει νομίζω επαρκώς και σαφώς τη σχιζοφρένεια
της μέσης Ευρωπαίας της γενιάς μου.
Που, Σάββατο βράδυ ντύνεται τα τακούνια της και γυρίζει 4 μπαρ
και Κυριακή πρωί προσπαθεί να ανταποκριθεί στις επαγγελματικές της
υποχρεώσεις χωρίς να δείχνει αυτό που κομψά θα λέγαμε
"αγουροξυπνημένο κουρούμπελο".
(Γιατί θα την απολύσουν).
Όμως, έχουμε εαρινή ισημερία. Και είμαι απόλυτα σίγουρη πως
όλα θα πάνε και πάλι καλά.
Τώρα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω τραγουδάκι.
Κι επειδή αυτές είναι μέρες που όλο ανταμώνω με παλιούς φίλους,
το αφιερώνω σε έναν που έχω καιρό να δω
και υποψιάζομαι πως θα του αρέσει.
Και στη wilma μου, φυσικά.



EDIT

Τώρα διαβάστε αυτό να σας γαμηθεί η μέρα.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Ψυχολογία τρέχουσας μικροαστής


Χτες πήρα μετά από πολύ καιρό τον Ηλεκτρικό, από Μοναστηράκι στο Ηράκλειο. Στρογγυλοκαθόμουν φορτωμένη σακούλες όταν παρατηρώ πως μια κοπέλα που κατέβηκε σε έναν σταθμό είχε μάλλον αφήσει στο πάτωμα τα ψώνια της. Μία τσάντα από γνωστό μαγαζί γυναικείων ρούχων και μία μεγάλη από καλλυντικουδερί. Δεν προλάβαινα να τη φωνάξω, οπότε από το μυαλό μου πέρασαν με τη σειρά τα εξής:

Σκέψη 1η. Όχι, ρε γαμώτο, την κακομοίρα, τσάμπα θα πάει η χαρά της για τα ψώνια, άσε τα λεφτά που θα κλαίει!
Σκέψη 2η. Ρε, μήπως να τα στρουμφίξω; Αυτοί που δουλεύουν στον ΗΣΑΠ θα τα κρατήσουν, σιγά μην τα πάρει πίσω η κοπέλα. Θα σηκωθώ διακριτικά, θα πάω να σταθώ μπροστά τους κι όταν φτάσω στο σταθμό θα τα σηκώσω μαζί με τα δικά μου. Κι αν με δούνε; Έλα μωρέ, ποιος θα με δει, όλοι εμένα κοιτάνε, κι αν με δει κανείς σιγά μην πει τίποτα. Λες; Μπα, μωρέ άσ'τα μη γίνω ρεζίλι..
Σκέψη 3η. Κι αν δεν είναι δικά της; Δεν την είδα να τα κρατάει, απλώς στεκόταν μπροστά τους. Κι αν τα έχουν αφήσει εκεί επίτηδες; Αν είναι καμιά βόμβα; Ιιιιι, βόμβα θα είναι, γαμώ τη γκαντεμιά μου μέσα, μια φορά το μήνα μπαίνω στον Ηλεκρικό και θα σκάσει η βόμβα στα μούτρα μου. Θα κατέβω. Να κατέβω να πάρω το επόμενο;

Εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα πως, μ' αυτά και μ' αυτά, είχα φτάσει στο Ηράκλειο, οπότε θα κατέβαινα έτσι κι αλλιώς. Μαζεύω τα μπογαλάκια μου, ελπίζοντας να μην έχει έρθει η ώρα του ΜΠΟΥΜ!, όταν ξαφνικά από το διπλανό κάθισμα σηκώνεται μια κυρία, κατευθύνεται στις αδέσποτες σακούλες, σηκώνει τη μία, μετά την άλλη και βγαίνει καμαρωτή απ' το βαγόνι.

Δεν της είπα τίποτα για τη βόμβα. Τα πράγματα ήταν δικά της, φάνηκε από τον τρόπο που σήκωσε την τσάντα από την καλλυντικουδερί που αποδείχτηκε πολύ γεμάτη με άσχετα πράγματα και βαριά.

Αλλά καθώς περπατούσα προς το σπίτι μου θυμήθηκα τον αντίδραση+σεξ και άλλους, που κράζατε τους μπάχαλους που επιτίθενται αδιακρίτως με αποτέλεσμα να σπέρνουν τον πανικό στον κοσμάκη. Και να προετοιμάζουν το έδαφος για περισσότερη αστυνόμευση και σκληρότερα μέτρα "αυτοπροστασίας" της δημοκρατίας μας.

Κι ενώ μέσα μου συνεχίζω να νιώθω μια αυθόρμητη χαρά όταν ακούω τέτοια περιστατικά - να, σήμερα πάλι κάνανε λαμπόγυαλο τη μαγευτική Σκουφά - δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως αυτοί που τους κατηγορούν για τελικά προβοκατόρικη δράση έχουν, δυστυχώς, δίκιο.

Είναι πολύ προβλέψιμη, μάγκες, η ψυχολογία του τρέχοντος μικροαστού. Κι ας παριστάνω την ψαγμένη.


(Είναι φανερό πως δεν έχω την παραμικρή έμπνευση. Υπομονή, έχω χάσει λίγο τη φόρμα μου. Οσονούπω, και γράφε-γράφε, ελπίζω να στρώσω. Αλλιώς, θα το στείλω ταξίδι στο διάστημα, μια και καλή!)

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Τι χρειάζεται μια γυναίκα για να είναι ευτυχισμένη


Banksy - Cleaning Lady


Χτες χάζευα (κι άλλο;) τιβί. Κι έπεσα πάνω στην εκπομπή του Γιάννη Πολίτη στη ΝΕΤ - δεν θυμάμαι τον τίτλο. Έκατσα, λοιπόν, γιατί έπαιζαν ωραίοι άντρες: Πρωτούλης (το έγραψε και το Cosmopolitan), Χρυσοχοϊδης (εμένα μ' αρέσει), Βουλγαράκης (που θα μ' άρεσε, παρόλη την καράφλα, αν δεν είχε αυτό το ύφος του μπαγιάτικου Mr. Υφήλιος 1976), ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ (αδιάφορος) και τον Άδωνη Γεωργιάδη (εξαίρεση στο καστ) που, για καλή μου τύχη, καθόταν άκρα δεξιά και έβγαινε διαρκώς εκτός πλάνου.

Και συζητούσαν μάλλον για την ακρίβεια - δεν είδα και πολύ, είπαμε, πόσα περιθώρια έχω πια να χαζέψω; Εγώ πέτυχα τη φάση που ο Χρυσοχοϊδης έδειχνε κάτι πίνακες που (δεν φαινόντουσαν αλλά) έδειχναν πως ο παραγωγός πουλάει το ρύζι 30 λεπτά το κιλό, ενώ στα σούπερ μάρκετ το αγοράζουμε 3 ευρώ. Δεν είναι πανάκριβο;

Λοιπόν, δεν είναι. Κι επειδή με έχουν πρήξει με την ακρίβεια, θέλω να διευκρινίσω τα εξής: Η αξία ενός εμπορεύματος - η αξία, όχι η τιμή του - εξαρτάται από τις ώρες που ξοδεύονται για να παραχθεί. Πολλές ώρες, μεγάλη αξία. Το ρύζι, λοιπόν, δεν είναι ακριβό όταν πουλιέται 3 ευρώ το κιλό. Φτάνει να αναλογιστεί κανείς πόσες ώρες χρειάζονται και πόσοι άνθρωποι για να φτάσει ο σπόρος που φυτεύει ο αγρότης να γίνει προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση. Αντίστοιχα, όταν στο Zara αγοράζω το μπλουζάκι 10 ευρώ - φθηνότερα ίσως απ' όσο το έπαιρνα πριν 10 χρόνια - δεν μπορώ να παραπονεθώ πως η τιμή του είναι υψηλή. Γιατί δεν είναι.

Αυτό που παρουσιάζεται δυσανάλογα υψηλό είναι το ποσοστό του κέρδους που καρπώνονται όλοι εκτός από τον εργαζόμενο. Κι ενώ το ρύζι ακριβαίνει 1.000 % μέχρι να φτάσει απ' το χωράφι στο ράφι, οι μισθοί μέσω των γελοίων συλλογικών συμβάσεων και του, έστω χαμηλού, πληθωρισμού χρόνο με τον χρόνο μειώνονται. Συμπέρασμα στοιχειώδους Πολιτικής Οικονομίας: το μπλουζάκι που πριν 10 χρόνια έβρισκα στις εκπτώσεις ένα πεντοχίλιαρο και το αγόραζα σε τρία χρώματα γιατί ήταν τζάμπα, τώρα με 15 ευρώ το δοκιμάζω τρεις φορές και πάλι το συζητάω.

Αυτά και μην ξανακούσω άλλη κουβέντα για την ακρίβεια. Γιατί θα περάσω στο δεύτερο κεφάλαιο που είναι οι Θεωρίες Υπεραξίας και θα σταματήσω να με διαβάζω ακόμα κι εγώ.

Θέμα δεύτερο: Πριν χρόνια σταμάτησα να αγοράζω οποιοδήποτε προϊόν μάρκας Vileda γιατί είχαν βγάλει μια άκρως προσβλητική και χυδαία διαφήμιση που έλεγε κάτι σαν: Τι χρειάζεται μια γυναίκα για να είναι ευτυχισμένη; Να μην έχει σκόνη το τραπεζάκι του σαλονιού. Τέτοια σιγουριά, μιλάμε, ο κειμενογράφος. Βρήκε το μυστικό της ευτυχίας μου που το 'κρυβα εφτασφράγιστο τόσα χρόνια για να το ανακαλύψει μόνο ο εκλεκτός. Δεν έχω ξαναγοράσει Vileda μέχρι σήμερα κι ας έκοψαν έκτοτε τις μαλακίες.

Σήμερα, λοιπόν, έμαθα και ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μιας γυναίκας. Έτσι μου 'ρχεται να το βάλω κουίζ, αλλά θα το πάρει το ποτάμι γιατί βαριέμαι: η κυτταρίτιδα!!! Yes, ladies and gentlemen, το έμαθα σήμερα από τα βιβλία του ΣΚΑΙ. Υπάρχει και πουλιέται σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία βιβλίο με τίτλο κάπως: Ειδική διατροφή για να καταπολεμήσετε τον νούμερο ένα εχθρό της γυναίκας, την κυτταρίτιδα

Σε λάθος πόλεμο είμαστε πάλι, συντρόφισσες. Πού πας να διεκδικήσεις ισότητα και ελευθερία μ' αυτά τα μπούτια, μανάρα μου;

(Ρε, ουστ!!!!!)

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Fairytale Gone Bad




Δυο κιθάρες, ένα μπάσο και ντραμς. Απλά πράγματα. Και get out of my life. Ακόμα πιο απλά. Οκ, μπορείτε ν' αγνοήσετε τους στίχους - ή όχι, δε βαριέσαι - και να το εκλάβετε ως ένα χαρούμενο τραγουδάκι πρωί-πρωί. Εγώ αυτό έκανα, δηλαδή, και μου 'ρθε να σας πω: Καλή άνοιξη, παιδιά!

Κι επειδή ο χειμώνας ήταν λίγο μελοδραματικός, έχει και την τάση να παραπαίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, λέω τον Μάρτη που έφτασε με βήμα ταχύ να ρίξουμε πολύ γέλιο.

Και περιμένω, μωρό μου, να' ρθεις να τους πεις,
πως είσαι καλά, δεν είσαι σαλάμι και ζεις.




Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.